بازديد احمدی نژاد از وبلاگ سرزمين آفتاب:

بنا به گزارشات رسيده صبح امروز آقای رئيس جمهور در معيت هيئت همراه بطور سرزده از وبلاگ سرزمين آفتاب بازديد کردند تا از نزديک حرفهای مسئولين آنجا را شنيده و مشکلات آن منطقه را بررسی نمايند.

احمدی نژاد: به به! شما همون هاله خانوم هستيد؟

هاله( در حالی که دستپاچه شده و از خجالت لپهاش سرخ شده): نه... يعنی بله... هاله هستم ولی نورانی نيستم.

احمدی نژاد: اشکالی نداره. شما بفرماييد ببينم اوضاع اين وبلاگ چجوری است؟ وضع بيکاری و اعتياد جوانان و فساد اداری در اين سرزمين در چه وضعيتی است. خلاصه يک گزارش مختصری از عملکرد خودتان بدهيد. البته از زمانی که دولت ارزشی من روی کار آمده والا قبل از آن را که همه ميدانند هيچ کاری انجام نشده بود.

هاله: والله. حاج آقا. بجدم قسم خوشبختانه ما توی اين وبلاگ مشکلات بيکاری و فساد و اعتياد و اينجور چيزا نداريم. در مورد عملکرد يکساله خودم ميتوانم عرض کنم تابحال سی چهل تا پتيشن راه اندازی کرديم که خوشبختانه بعضی از آنها به مرحله بهره برداری رسيده و بعضی از آنها در فاز تحقيقاتی و تعدادی هم در حال اجراست. درضمن برای رفاه حال مستضعفان و جنوب شهريهای وبلاگستان يک اديتور تهيه کرديم تا بتوانند فارسی بنويسند.

احمدی نژاد: احسن. بارک الله. خدا به شما خير دهد. حالا بفرماييد ببينيم بودجه‌ اين طرحها و پروژه هايی که نام برديد از رديف بودجه‌های عمرانی هزينه شده يا از بودجه‌های استانی؟

هاله: حاج آقا. همه هزينه های اين وبلاگ رو از جيب مبارک خودم دادم و يک ريال از کسی پولی نگرفته‌ام.

در اين موقع احمدی نژاد که خيلی تعجب کرده بود خطاب به هيئت همراه ميکند و ميگويد:

آقايان وزرا ياد بگيريد! آقايان استانداران! خجالت بکشيد. اين همه پروژه ملی را از جيب خودش راه اندازی کرده. به اين ميگن مدير نمونه. از اين به بعد همه استانداران و فرمانداران بايد از جيب خودشان پروژه ها را اجرا کنند. اين که معنا ندارد هی از دولت پول بگيريد و کار کنيد. برويد فرش و طلای خانم تون را بفروشيد و برای اين مملکت مسجد بسازيد.

دوباره رو به هاله ميکند و با آرامش ميگويد:

احمدی نزاد: خب. هاله خانوم. بفرماييد حالا چه کاری از دست ما برمياد ؟

هاله: راستش. من هيچ توقعی از کسی ندارم. خودم به تنهايی همه کارها رو انجام ميدم ولی حالا که با هيئت همراه تشريف آورديد اينجا ، لطفا اين پتيشن رو امضا کنيد.