جون مادرتون اين رو بخونيد:
امروز ايميلی از طرف يکی از وبلاگ نويسان بسيار عزيز بدستم رسيده که از بی تفاوتی اينجانب نسبت به اهانتهای کامنت نويسان مطلب قبلی گلهمند شده قبل از اينکه توضيحی بدهم قسمت مهم نوشته ايشان را که بصورت فینگلیسی نوشته برای شما بازنویسی کردم تا شما هم درجريان اعتراض ايشان قرار گيريد:
«.... خوشبختانه در هيچيک از طنزهای شما اهانت به مقدسات ديده نميشود. شما حرفهايتان را عليه خرافات مذهبی و بهرهبرداريهای سياسی از مذهب با ظرافت ميزنيد بدون اينکه به احساسات و اعتقادات ما توهینی کرده باشید. من از شما بخاطر این رفتار ممنون هستم ولی از طرف دیگر کامنت دانی وبلاگ شما محلی شده برای توهین به مقدسات و بکارگیری کلمات رکیک در مورد افراد. سوال این است که آیا شما موافق این رویه هستید یا خیر؟ شما در بوجود آوردن این اهانتها مقصرید. آیا از خود پرسیدهاید چرا این افراد که با نامهای جعلی هم مینویسند وبلاگ شما را برای این کار انتخاب کردهاند؟ چرا در وبلاگ خودشان این چیزها را نمینویسند؟ جواب این سوال روشن است. کمی فکر کن. ملا جان! »
توضیح:
عجب جایی گیر کردهایم بحضرت عباس!
اولا همه شما میدانید که از نظر من هیچ چیز «مقدس» نیست جز شرافت انسانیت. همواره چه در قالب طنز و چه در نوشتههای جدی با هرچیز که منافی عقل و شعور انسان و حقوق بشر باشد مخالفت کردهام ولی هرگز اهل اهانت و توهین نبوده و نیستم (لااقل سعی کردهام اینگونه باشد). از زندگی در کانادا این نکته را آموختهام که به عقاید دیگران ولو غلط احترام بگذارم. بنابر این برای همیشه و بصورت واضح و روشن اعلام میکنم که اهانت به مقدسات هیچ دین و مسلک و قوم و نژادی در حیطه کاری من نیست. البته نقد و انتقاد هست. ما که لبو نیستیم بی رگ و بی هویت باشیم. بالاخره ما هم علیه برخی افکار مبارزه میکنیم و وبلاگ نویسیمان هم در همان راستا میدانیم.
مثلا ببينيد! عکسهای مطلب قبلی را گذاشتم تا به عمق جمود و تحجر مذهبی و علل عقبماندگی اين ملت کمی فکر کنيم. اين که توهين به مقدسات نبود. بود؟
خب. اما من با نظرات ديگران چکار کنم؟
يا بايد از صبح تا شب بنشينم پای کامپيوتر و نظرات اهانت آميز دیگران را پاک کنم٬
يا بايد اصلا کامنت دونی را ببندم و خيال همه را راحت کنم٬
و يا اینکه نسبت به نظرات ديگران ولو اهانت آمیز حساسیت نشان ندهم.
من با این روش اخیر موافقم.
یعنی بنظر من با بگیر و ببند هیچ کاری درست نمیشود. باید یاد بگیریم تا در محیطهای باز و آزاد (مانند محیط اینترنت) همدیگر را تحمل کنیم. سعی کنیم جسور باشیم ولی جهالت را با جسارت اشتباه نگیریم. اهانت عين جهالت است.
خلاصه٬ دوستان عزيز! جان مادرتون٬ توی کامنتدونی ما حرفهای رکيک ننويسيد و به هيچکس هم توهين نکنيد. ببينيد وقت ما صرف چه کارهايی ميشود!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر