بیماریهای وبلاگی:
من هم به تاسی از دوست عزیزمان در واشنگتن که کلینیک فیزیوتراپی راه انداخته تا بیماریهایی مثل قلنج ٬کمردرد و عوارضی همچون در رفتن قوزک‌پا و جا انداختن لگن خاصره وبلاگ نویسان را درمان کند٬ در نظر دارم بمرور بیماریهای عفونی و مسری موجود در وبلاگستان را معرفی و راههای پیشگیری از آنرا توضیح دهم:
ا- بیماری خود وبلاگ بزرگ‌بینی:
الف- کلیات :
بیماری خود وبلاگ بزرگ بینی یا (My weblog is Important) ٬ یک بیماری اسهالی و واگیردار است که در صورت عدم پیشگیری و درمان بموقع بسیار کشنده است. این بیماری بیشتر در مناطق مختلف گرمسیر و سردسیری وبلاگستان و در تمام ماههای سال دیده میشود.
ب)- علائم بالینی:
- احساس اهمیت برای وبلاگ٬ در جهان هستی
- عطش و تشنگی به بازدیدکننده بیشتر و بیشتر
- اسهال حجیم و جهنده در نوشتن مطالب
-درد و تب بخصوص در ناحیه نشیمنگاه و کشاله ران
ج)- راههای انتقال بیماری:
این بیماری میتواند از طریق لینکهای آلوده و تماس با مواد دفعی بیمار (نوشته‌جات آبکی) منتقل شود.
همچنین عواملی مثل رفیق‌بازی و باندبازی نیز میتوانند باکتری این بیماری را به دیگری انتقال دهند.
سر را توی لاک خود کردن و دوری از اجتماع و واقعیات یکی دیگر از عوامل بروز این بیماری است.
د) آیا بیماری خود وبلاگ بزرگ بینی درمان پذیر است؟
بلی. منتها باید زود اقدام کرد. در موقع ابتلا به این بیماری بلافاصله به اولین مرکز خدمات درمانی و بهداشتی مراجعه نمایید.
ه) روش درمان:
بیمار را به آرامی جلوی مانیتور بخوابانید. سپس صفحه وبلاگش را باز کنید. به قسمت کنتور یا شمارنده آن بروید یعنی همانجایی که تعداد بازدیدکنندگان ثبت میشود .
اکنون با زبان خوش آمار بازدیدکنندگان را برایش تحلیل کنید. مثلا اگر متوسط روزانه وبلاگش ۲۰۰ نفر در روز است٬ به او حالی کنید که اولا تعداد زیادی از این کلیک‌ها مربوط به خودش است که هر دقیقه به دقیقه به وبلاگ خودش سر میزند ببیند چه خبره؟
ثانیا تعداد زیادی از آنها مربوط به کسانی است که از طریق موتورهای جستجو در اینترنت ناخودآگاه به آنجا آمده و برگشته‌اند. مثلا طرف دنبال مطلبی در مورد زیرشلواری و شورت و پیژامه بوده ولی ناخودآگاه به این وبلاگ برخورد کرده.
بخشی دیگر از بازدیدها بخاطر خود مطالب وبلاگ نبوده بلکه بازدیدکننده میخواسته از لینکهای کناری وبلاگ استفاده کند.
یعنی فقط چهار تا و نصفی بازدید کننده اصلی و واقعی هستند که آنهم معلوم نیست حوصله خواندن مطالب نوشته شده ما را دارند یا خیر و اگر آنها را هم بخوانند با ما موافق هستند یا خیر. یعنی اصلا هیچ!
اکنون بروید یک لیوان آب گرم - نبات درست کنید و به بیمار بدهید. سپس با صدای بلند به او بگویید:
ای بدبخت بیچاره! اصلا میدانی جمعیت کره زمین چند برابر بازدیدکننده‌های وبلاگ توست؟ اصلا میدانی چند درصد اینها به اینترنت دسترسی دارند؟ چند در صد آنها وبلاگ میخوانند؟ چند درصد فارسی بلدند تا وبلاگ فارسی بخوانند؟ چند درصد آنها این چیزهایی که ما می‌نویسیم برایشان مهم است و قبول دارند؟
وقتی این چیزها را به او گفتید یک بامیچه ( دو بامبی) محکم به سرش بکوبید بعد یک پتو روی او بکشید تا یه خورده استراحت کند. انشالله خوب میشود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر