هپی دنسینگ اسلامی:

یکی از تفریحات سالم در کانادا خریدن بلیط‌های لاتاری (بخت آزمایی) است. انواع و اقسام لاتاری در اینجا هست ولی یکی دو تا از آنها معروف‌ترند. دلیلش هم این است که جوایز آنها معمولا از دو میلیون دلار به بالاست. این قرعه‌کشی‌ها هفتگی است و هر هفته ملت٬ با پرداخت دو دلار شانس خود را برای برنده شدن امتحان میکنند. برخلاف امریکا٬در اینجا به این جوایز هیچ مالیاتی تعلق نمیگیرد.
افراد زیادی وضع شان از رو به آن رو شده فقط با برنده شدن در این لاتاری ها.

حالا این هفته جایزه آن رسیده است به حدود پنجاااااااه میلیون دلار!
قسمت جالب قضیه این است که با وجودی که ضریب احتمال برنده شدن در چنین قرعه‌کشی چیزی است نزدیک به صفر٬ ولی به هر حال هر هفته شانس درب خانه یکی از افراد را می‌زند و یک پول قلمبه را می ریزند توی حساب بانکی اش.
بخاطر همین است که بسیاری از افراد می‌روند یک بلیط می‌خرند و تا روز و موعد قرعه‌کشی در خواب و رویای شیرین میلیونر شدن غرق می‌شوند.
بعضی از افراد را من می‌شناسم که بلیط لاتاری را فقط میخرند برای همین رویاهای شیرین آن و حتی حالش را ندارند بروند بلیط خودشان را چک کنند ببینند برنده شده‌اند یا نه.
حالا این هفته دیگه نوبت من است که برنده بشوم. قرار است پنجاه میلیون برنده شوم. اوووه٬ چی میشه. اگه بشه!
اگر من برنده بشم اول یک میهمانی مفصل می‌گیرم و همه شما وبلاگ نویسان را دعوت میکنم. آن هم کجا؟ نه توی این رستوران‌ها و قهوه‌خانه‌های فکستنی. بلکه توی یک جزیره اختصاصی.توی یکی از جزیره‌های وسط اقیانوس اطلس . یک جای خیلی خوش آب و هوا.بهترین غذاهای ایرانی و خارجی را برایتان سفارش میدهم. انواع نوشیدنی‌های مجاز و غیرمجاز. انواع سالاد و میوه و دسر و مخلفات.هرچی که دلتان خواست سفارش بدهید.
بعد از ناهار و استراحت٬ برنامه‌های تفریحی و رقص و آواز و بزن و برقص تا بوق شب.
حوری وغلامان غیر بهشتی هم الی ماشالله فراوان. آماده پذیرش اسلام ناب.
دیگه نه به فکر سیاست خواهید افتاد و نه به فکر جنگ زرگری اصولگرایان با اصلاح طلب‌ها. دیگه نه به فکر اینکه خاتمی آمد یا نیامد خواهید بود و نه به فکر احمدی نژاد و سفرهای استانی‌اش. اصولا آدم وقتی به سر و سامان برسد فکر کردن را هم فراموش میکند.
اما خوبی اش این است که یکی دو هفته حسابی خستگی از تن به در می کنید و دوباره برمیگردید به سرکار و زندگی‌ و وبلاگ نویسی تان.
البته واضح است که این برنامه‌ها باید دانگی دونگی باشد. یعنی هرکس پول غذای خودش را میدهد.
حالا من بروم یک بلیط بخرم تا یادم نرفته.