عجب رسمیه رسم زمونه

ناخدا هم رفت.

روحش شاد و یادش گرامی.

معدنی بود پر از خاطره و تجربه. حیف شد که رفت و به آرزویش که رهایی مام میهن از چنگال نظام جور و ستم بود نرسید. ناخدا نمونه یک ایرانی موفق بود که از کوچه های خاکی بوشهرو بلم های دست ساز بومی تا مسافرت با کشتی  های غول پیکر چندین هزار تنی و دیدار از بیروت و حیفا و سیسیل و بمبئی و ماداگاسکار و روتردام و هامبورگ خاطره های تلخ و شیرین فراوانی داشت که بخشی را برایمان نوشت.

ناخدا خیلی زود رنج هم بود. یکبار یکی از همان اراذل و اوباش بسیجی برایش پیغام گذاشته بود که تو در یکی از سفرهایت با مادر من ارتباط داشته ای و بعد از اینکه کارت را کرده ای در رفته ای و تو در واقع پدر من هستی و باید بیایی و حق و حقوق ما را بدهی.

اگرچه ناخدا با قلم نیش دارش جواب این ذوب شده در ولایت را داد ولی من حس کردم ناخدا از این همه فرومایگی آن بسیجی  رنجیده شده بخاطر همین مسئله یک طنزی را برایش نوشتم و بعنوان اعترافات ناخدا برایش فرستادم. ناخدا اینقدر خوشحال شده بود و اینقدر بقول خودش خندیده بود که بند تنبانش دریده شده بود. بعد بمن گفت: این شوخی تو روحیه منو زنده کرد.

معلوم بود که بیچاره ناخدا این قوم را بخوبی ما نشناخته بود.

اینها وقتی لازم باشد ننه خودشان را هم میفروشند تا به مقصد برسند.
به یادش این آهنگ را گوش میکنیم: