هفتاد سال از تاسیس رادیو ایران گذشت

عرضم حضور شما 4 اردیبهشت سالگرد تاسیس اولین ایستگاه رادیویی در ایران است. نق نقوی عزیز مطلب جالبی نوشته که ما را برد به حال و هوای کودکی و خاطرات لذت بخش برنامه های رادیویی و مخصوصا داستان های شب.

احساس من نسبت به دوران قبل واتفاقات دوران گذشته یکسان نیست. مثلا بعضی از مردم همیشه حسرت دوران گذشته را میخورند و آرزو میکنند کاش در همان حال و هوا می ماندند.

من فقط چنین احساسی را در مورد همان مقطع زمانی کودکی و نوجوانی دارم و هیچگاه برای بقیه دوران بعد از آن غبطه نمیخورم. شاید علتش آن باشد که با شروع انقلاب و سرکار آمدن آخوندها کلا لذت زندگی و آرامش و صفا از میان رفت و هر روز ما گرفتار یک مصیبتی بودیم که هیچوقت دلم نمیخواهد به آن دوران برگردم.

اما دوران کودکی ما پر بود از صفا و امید. باوجودی که مردم زیر سایه یک حکومت استبدادی زندگی میکردند ولی حکومت کاری به زندگی خصوصی مردم نداشت و یا لااقل روال زندگی مردم کمتر تحت تاثیر حکومت قرار داشت و مردم زندگی خودشان را میکردند و از آن لذت می بردند.

آن وقت ها رادیو بهترین وسیله سرگرمی مردم بود. روزهای جمعه که مردم به باغ و صحرا می رفتند حتما همراه خودشان یک دستگاه رادیو ترانزیستوری هم می بردند تا برنامه هایی همچون " صبح جمعه" (شاید اسمش چیز دیگری بود)  و مخصوصا ترانه های درخواستی عصر جمعه را از دست ندهند.

 من هر وقت بعضی از آهنگهای قدیمی را که می شنوم یادم می آید که آن را در چه مکان و چه حال و هوایی می شنیدم. مغازه دارها و مخصوصا تعمیرگاهها همیشه پیچ رادیوشان را تا آخر بازکرده بودند تا در حین کار حوصله شان سرنرود.

"داستان های شب" حال و هوای دیگری داشت. مخصوصا در تابستان ها که روی پشت بام می خوابیدیم.
توی رزیم سابق یک چیزی خوب بود و آن این بود که سعی میکردند از تخصص ها در جای مناسب استفاده کنند. مثلا گوینده و مجریانی که داستانهای شب رادیو را اجرا میکردند آنقدر خوش بیان و خوش لهجه و خوش صدا بودند که گرمی و طنین صدایشان هرگز فراموش نمیشود. مثل الان نبود که هر ننه قمر و نره خری را بیاورند و بکنند مجری رادیو و تلویزیون.

جالب این بود که آن زمانها وقتی زمان پخش اخبار می شد رادیو را خاموش میکردیم تا خنک شود!

یعنی اصلا نوع زندگی مردم یکجور دیگری بود.

خدا بگم چیکارت نکند نق نقو که ما را بردی به آن دوران حکومت خدابیامرز!