کشمکش های فکری یک خارج نشین

اینروزها مدام فکرم مشغول این است که چجور با این وضعیتی که مردم ایران در آن گرفتار شده اند کنار بیایم. گاهی بخشی از درونم میگوید: تو رو سننه؟ تو سر پیازی یا ته پیاز؟ بنشین سر جایت و زندگی ات را بکن. همان کاری که اکثریت مردم داخل برگزیده اند. اگر مردم کشورم بی همت و بی جربزه اند و حاضر نیستند جلوی استبداد و غارت کشور قیام کنند و جانشان را فدای کشورشان و تامین آسایش برای فرزندان و آیندگان خود کنند تقصیری ندارند چون میخواهند زندگی کنند. مگر خود من هم یکی از همان مردم نبودم؟ علت اینکه آمدم خارج کشور چه بود؟ جز این بود که میخواستم گلیم خودم را از آب بیرون بکشم و زندگی خودم را داشته باشم؟ خب. مردم داخل هم مثل من دلشان میخواهد زندگی کنند. بخاطر همین است که از رویارویی با حاکمیت طفره میروند و شانه خالی میکنند.

اما نیمه دیگر فکرم میگوید: عموجان! توکز محنت دیگران بی غمی - نشاید که نامت نهند آدمی. اگر قرار بود همه مردم دنیا مثل تو فکر کنند آنوقت دیگر هیچ تحولی صورت نمیگرفت. زمان انقلاب روی در و دیوارها نوشته بودند: خداوند سرنوشت هیچ ملتی را تغییر نمیدهد مگر آنکه خودشان همت کنند و با وحدت و یکدلی تغییر ایجاد کنند. این چه حرفی است که همه دلشان میخواهد زندگی کنند؟ پس مردم سوریه که با آن همه خشونت باز هر هفته به خیابانها میآیند آدم نیستند؟

تازه. خودت میگویی مردم داخل ایران گرفتارند. یعنی دستشان بسته است. یعنی اسیرند. یعنی گرفتار قوم مغول و تاتار و چنگیز شده اند. جرات رویارویی با حکومت را ندارند. مجبورند از ترس جانشان جیک نزنند ولی تو که توی خارج کشور نشسته ای چه؟ تو که به اینترنت پر سرعت و رسانه های بی سانسور وصلی چه؟ تو چرا کوتاه می آیی و کم کاری و بی همتی میکنی؟

دوباره قسمت دیگر درونی ام می پرسد: خب. تو اصلا چکار میتوانی بکنی برای مردم داخل؟

و این پرسش همچنان باقی است که بالاخره آخرش چی میشه؟؟