اون قدیما وقتی مردم عادی درخواستی از حاکم شهرشان داشتند مجبور بودند بروند پیش یکنفر باسواد- میرزا- تا برایشان عریضه بنویسد.
معمولا عریضه ها طولانی بود و از سلام و تحیت و چاپلوسی های معمول شروع میشد تا در پایان در یک سطر اصل درخواست را بنویسند. گاهی هم بدلیل کمبود وقت فرصت نوشتن عریضه های دراز و کشدار نبود و در دو سه سطر اصل مططلب را مینوشتند.
نمیشود شما عریضه را خالی . بدون نوشتن چیزی تحویل حاکم بدهید. لااقل باید یک خط خطی هایی بکنید تا حاکم بفهمد شما رعیت هستید و درخواستی دارید. بخاطر همین است که دربانهای درگاه حاکم به مردم مراجعه کننده توصیه میکردند برای خالی نبودن عریضه حتی شده چند کلمه بنویسید.
حالا ما هم این چند خطر را نوشتیم که بگوییم هنوز زنده هستیم و همه خبرها را هم دنبال میکنیم.
خلاصه اینکه همه چیز آرومه. چقدر خوشبختیم....
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر