تفسير يک حديث:
جوادي آملي در ادامه به ذكر روايت ديگري پرداخت كه پيامبر يكي از ياران خود را ديد كه جلوي چهارپاي خود لباسش را بالا زده است. علت را جويا شد. آن صحابه گفت حيوان گرسنه است و براي اينكه راه برود لباس را بالا آورده‌ام كه حيوان به اميد غذا به حركت خود ادامه دهد. پيامبر گفت: به حيوان هم وعده دروغ ندهيد. (منبع خبر)
مسئلتن:
وقتی لباستون را بالا ميزنيد چه چيز خوردنی برای يک اسب يا الاغ وجود دارد که به اميد خوردن اون دنبال شخص راه رفتن را ادامه ميدهد؟؟؟
برای توضيح اين شبهه بايد دانست که تفسير احاديث و روايات کار هر بُز نيست. برای درک معنا ی حديث شما بايد علم رجال بلد باشيد، علم کلام بدانيد ، تاريخ را خوب ياد گرفته باشيد و کمی هم علم ماتحت شناسی را ياد گرفته باشيد.
اون قديم قديما، اعراب باديه نشين کت شلوار که نداشتند، شورت و کرست و از اين قبيل قرتی بازی ها هم هنوز اختراع نشده بوده لذا مردمان صحرا نشين عربستان يک لباس بلند يکسره داشتند بنام دشداشه که خيلی لباس ساده و راحتی بود. نه دکمه ای داشت و نه زيپ و نه کمربند و از اين قبيل قر و فرّها. يک چيزی بود مثل لنگ. از مزايای اين لباس علاوه بر خنکی و راحتی اين بود که شخص
باديه نشين هر لحظه که اراده قضای حاجت ميکرد در کمتر از يک ثانيه لباس بالا زده ميشد و طرف کارش را ميکرد. بر خلاف کت و شلوار شما که تا دکمه و زیپ شلوارتان را بخواهيد باز کنيد کار از کار گذشته.
خب، و اما نکته بعدی. آيا اعراب باديه نشين در زير آن لباس بلند چيزی هم میپوشيدند يا خير؟
در اين مسئله نظر علما مختلف است. بعضی از متقدمين معتقد بودند که نه خير! اعراب در زير آن لباس چيزی نمی پوشيدند و دم و دستگاهشان موقع راه رفتن مثل پاندول ساعت ديواری تلو تلو ميخورده! البته اين دسته از علما و فلاسفه برای خودشان ادله محکمی داشتند و آن اين بوده که اصلا اون زمان شورت و پيژامه ای نبوده تا اون اعراب بدبخت بپوشند.
دسته ديگری از علمای متجدد مخالف نظريه دسته ديگر بودند. اينها معتقدند که اعراب در زير آن لباس بلند لااقل يه شورت مامان دوز می پوشيدند. ادله اين دسته از علما بر پايه يافته های باستانی از يک توالت خرابه در بين النحرين است که يه شورت مامان دوز راه راه متعلق به هزار و چهارصد سال پيش پيدا شد والان در موزه لوبر فرانسه نگهداری ميشود.
اما دسته ديگری از علما هم هستند که با نظريات هر دو مخالفند و بنظر من حرف اين دسته سوم منطقی تر است. اين دسته از علما ميگويند که اعراب بيابان نشين در صدر اسلام شورت نمی پوشيدند ولی لخت و برهنه هم نبودند. بر اساس اين حديث که آيت الله جوادی آملی نقل کرده اعراب باديه نشين يک نوع پوشش خوردنی مورد علاقه الاغ را استفاده ميکردند يعنی مثلا در زير آن لباس بلند دو عدد پوست هندوانه يا طالبی(بسته به نوع پوست و سايز آن) را يکی برای لپ چپ و ديگری را برای لپ راست در قسمت تحتانی بدن نصب ميکردند و برای قسمت جلويی بدن هم يک خيار يا بادمجان تو خالی را بعنوان ستر عورت و محکم نگه داشتن تشکيلات استفاده ميکردند.
حالا بر اساس نظريه اين دانشمندان، يعنی همان علمای دسته سوم، آن حديث آقای جوادی آملی قابل درک است و با عقل و منطق سازگار است. یعنی وقتی لباس را بالا میزنید اون اسب یا الاغ به امید خوردن اون پوست هندوانه یا طالبی دنبال طرف میدوند. البته شواهد تاریخی بیشماری هست که اون حیوان چهار پا موفق شده گازی به اون پوست هندوانه ها یا خیار و بادمجونها بزند.
والسلام عليکم و رحمت الله و برکاته
جوادي آملي در ادامه به ذكر روايت ديگري پرداخت كه پيامبر يكي از ياران خود را ديد كه جلوي چهارپاي خود لباسش را بالا زده است. علت را جويا شد. آن صحابه گفت حيوان گرسنه است و براي اينكه راه برود لباس را بالا آورده‌ام كه حيوان به اميد غذا به حركت خود ادامه دهد. پيامبر گفت: به حيوان هم وعده دروغ ندهيد. (منبع خبر)
مسئلتن:
وقتی لباستون را بالا ميزنيد چه چيز خوردنی برای يک اسب يا الاغ وجود دارد که به اميد خوردن اون دنبال شخص راه رفتن را ادامه ميدهد؟؟؟
برای توضيح اين شبهه بايد دانست که تفسير احاديث و روايات کار هر بُز نيست. برای درک معنا ی حديث شما بايد علم رجال بلد باشيد، علم کلام بدانيد ، تاريخ را خوب ياد گرفته باشيد و کمی هم علم ماتحت شناسی را ياد گرفته باشيد.
اون قديم قديما، اعراب باديه نشين کت شلوار که نداشتند، شورت و کرست و از اين قبيل قرتی بازی ها هم هنوز اختراع نشده بوده لذا مردمان صحرا نشين عربستان يک لباس بلند يکسره داشتند بنام دشداشه که خيلی لباس ساده و راحتی بود. نه دکمه ای داشت و نه زيپ و نه کمربند و از اين قبيل قر و فرّها. يک چيزی بود مثل لنگ. از مزايای اين لباس علاوه بر خنکی و راحتی اين بود که شخص
باديه نشين هر لحظه که اراده قضای حاجت ميکرد در کمتر از يک ثانيه لباس بالا زده ميشد و طرف کارش را ميکرد. بر خلاف کت و شلوار شما که تا دکمه و زیپ شلوارتان را بخواهيد باز کنيد کار از کار گذشته.
خب، و اما نکته بعدی. آيا اعراب باديه نشين در زير آن لباس بلند چيزی هم میپوشيدند يا خير؟
در اين مسئله نظر علما مختلف است. بعضی از متقدمين معتقد بودند که نه خير! اعراب در زير آن لباس چيزی نمی پوشيدند و دم و دستگاهشان موقع راه رفتن مثل پاندول ساعت ديواری تلو تلو ميخورده! البته اين دسته از علما و فلاسفه برای خودشان ادله محکمی داشتند و آن اين بوده که اصلا اون زمان شورت و پيژامه ای نبوده تا اون اعراب بدبخت بپوشند.
دسته ديگری از علمای متجدد مخالف نظريه دسته ديگر بودند. اينها معتقدند که اعراب در زير آن لباس بلند لااقل يه شورت مامان دوز می پوشيدند. ادله اين دسته از علما بر پايه يافته های باستانی از يک توالت خرابه در بين النحرين است که يه شورت مامان دوز راه راه متعلق به هزار و چهارصد سال پيش پيدا شد والان در موزه لوبر فرانسه نگهداری ميشود.
اما دسته ديگری از علما هم هستند که با نظريات هر دو مخالفند و بنظر من حرف اين دسته سوم منطقی تر است. اين دسته از علما ميگويند که اعراب بيابان نشين در صدر اسلام شورت نمی پوشيدند ولی لخت و برهنه هم نبودند. بر اساس اين حديث که آيت الله جوادی آملی نقل کرده اعراب باديه نشين يک نوع پوشش خوردنی مورد علاقه الاغ را استفاده ميکردند يعنی مثلا در زير آن لباس بلند دو عدد پوست هندوانه يا طالبی(بسته به نوع پوست و سايز آن) را يکی برای لپ چپ و ديگری را برای لپ راست در قسمت تحتانی بدن نصب ميکردند و برای قسمت جلويی بدن هم يک خيار يا بادمجان تو خالی را بعنوان ستر عورت و محکم نگه داشتن تشکيلات استفاده ميکردند.
حالا بر اساس نظريه اين دانشمندان، يعنی همان علمای دسته سوم، آن حديث آقای جوادی آملی قابل درک است و با عقل و منطق سازگار است. یعنی وقتی لباس را بالا میزنید اون اسب یا الاغ به امید خوردن اون پوست هندوانه یا طالبی دنبال طرف میدوند. البته شواهد تاریخی بیشماری هست که اون حیوان چهار پا موفق شده گازی به اون پوست هندوانه ها یا خیار و بادمجونها بزند.
والسلام عليکم و رحمت الله و برکاته
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر