همینجوری

مدتی است حال و نای نوشتن را از دست داده ام و رمق خواندن کامل مطالب دیگران را نیز ندارم. البته این طبیعی است و جای نگرانی نیست. دقیقا مثل زمانی است که شما میروید کتابخانه و یا کتابفروشی  و مثلا کتابی را برمیدارید و آنرا تند تند ورق میزنید و فقط عکسهایش را نگاه میکنید و دوباره سر جایش میگذارید. تا حالش نباشد شما نمیتوانید هیچ کتابی را بخوانید چه برسد به نوشتن مطلبی درباره آن کتاب.

اصولا «خواندن مقدمه و پیش نیاز نوشتن است. اگر شما به اندازه کافی نخوانید نمیتوانید چیز بدرد بخوری را بنویسید

مثل شعر گفتن است. کسانی که شعرهای زیادی را از حفظ هستند و دائم  شعر میخوانند کم کم خود قادر به سرودن شعر میشوند. 

واقعیتش این است که حال مسخره کردن این موجودات نظام مقدس را هم ندارم. اینها برایم مشمئزکنندهتر از آن شده اند که حتی به حرفهایشان بخندم. فکر میکنم این احساس فقط منحصر در من نیست بلکه بسیاری از وبلاگ نویسان هم دچار چنین احساسی شده اند. اسم این ناامیدی و بریدگی نیست. اسم این حالت تنفر عمیقی است که بعد از سرکوب مردم در دل ما جای گرفته. هیچ چیز و هیچ خبری نمیتواند دل ما را شاد کند جز خبر نابودی و سقوط اینها. بهمین خاطر است که حرفهای دوپهلوی روشنفکران مصالحه کار باعث اعتراض جمعی جوانان و اهالی وبلاگستان میشود. دیگر کسی حال و حوصله شر و ورهای افرادی مثل رفسنجانی و امثالهم را ندارد. همه منتظرند ببینند چطوری اینها کله پا میشوند

اینها همه یکطرف. توی این دو سه ماهه اوضاع شخصی ما هم مزید بر علت شده. راستش  جریان گیر افتادن در بین  سه خانم است. این یک موضوع ناخواسته و اتفاقی بود که شرحش ممکن نیست ولی تجربه اش برایم بسیار جالب بود. جالب بودنش نه بخاطر حال و حول کردن آن است بلکه بخاطر شناخت پیچیدگی های موجودی است به نام انسان. 

گاهی در خلوت که امکان مرور وقایع و تحلیل اتفاقات را پیدا میکنم به پیچیدگی آدمها و توانشان برای بدست آوردن مطلوبشان خنده ام میگیرد. واقعا زندگی زیباتر از آن است که اعصاب خودمان را بخاطر شر ورهای یک آخوند عوضی و مریضی به نام خامنه ای خراب کنیم. زندگی سرزمین های ناشناخته زیادی دارد که باید آنها را کشف کرد.