بازهم همینجوری

زندگی من تا این لحظه چند مرحله را پشت سر داشته که بخش مزخرف آن مربوط به زمانی است که در ایران بودم. البته نه آن دوران کودکی و نوجوانی که آن دوران بهترین سالها بود پر از خاطرات رنگارنگ. شاید مهمترین دلیلش این باشد که هنوز انقلاب نشده بود و بلای عظیم حکومت اسلامی گریبانگیر ایران نشده بود.

از زمان شروع انقلاب تا ده سال پیش که از ایران خارج شدم بدترین و مزخرف ترین سالهای عمرم را سپری کردم. همه اش جنگ بود و درگیری و بدبختی و غم و غصه و گرفتاری و زندان و غیره و غیره.
بعد که آمدیم اینجا یک دوره طولانی کار و تلاش فشرده را طی کردم و اگرچه مشکلات گذشته را نداشتم و لی باز آن سایه گرفتاریهای دوران قبل بمثل یک ابر ضخیم بالای سرم بود.
اما شاید بتوان گفت که تقریبا از امسال وارد یک مرحله جدیدی شده ام که خیلی با دوران و مرحله های قبل فرق میکند. یک احساس شوق به زندگی در من زنده شده که قبلا آنرا تجربه نکرده بودم. زیبایی های دنیا را بیشتر می بینم و از نفرتها و دشمنی ها بیشتر فاصله میگیرم. توی این مدت  خیلی از چیزهایی که اصلا فکرش را هم نمیکردم برایم قابل دسترس باشد برایم محقق شد. دغدغه و مشکلات زندگی آنقدر کمرنگ شده که گاهی به خودم میگویم « ما چقدر خل و چل بودیم که برای چنین موضوعاتی زندگی خود و اطرافیانمان را خراب میکردیم». 

من نمیدانم این حس و این دوران چقدر ماندگار است ولی آرزو میکنم همیشگی باشد. 

اگر بخواهم عوامل پیدایش چنین تحولی را در خودم بیان کنم به دو نکته کلی میتوانم اشاره کنم:

اول دوری از مذهب و کنار گذارشتن تعصباتی که از دوران طفولیت تا همین سالهای اخیر مثل خوره به داخل روح و جان مان رسوخ کرده بود. تعصبات مذهبی مخصوصا از نوع تشیع آن و مخصوصا از نوع حکومت اسلامی آن امکان خوب زیستن و به آرامش رسیدن را از انسان میگیرد. توضیح و تفصیل آن بماند برای بعد.

عامل دوم عبور از خطوط قرمز سنت های مرسوم و قراردادهایی که معلوم نیست توسط چه کسانی برای میلیونها انسان تدوین شده و ما هم تابع آنها بودیم و همیشه ترس آنرا داشتیم که مبادا دیگران درمورد ما قضاوت ناجوری بکنند. من برای خودم خیلی از این تابوها را شکستم و دیدیم نه تنها هیچی نشد بلکه خیلی هم خوب شد.