در دوران کوپنی به هرکاندیدای مجلس چند توپ پارچه سفید می دادند.

در دوران طلایی امام همه چیز کوپنی و سهمیه ای بود و اکثر مایحتاج مردم دو نرخی بودند: نرخ تعاونی و نرخ آزاد. تفاوت این دو نرخ هم سر به فلک می کشید.
در آن دوران دوستی داشتم که یک شخص معمولی و عادی بود و اصلا اهل امور سیاسی و این حرفها نبود ولی همیشه موقع انتخابات که میشد زرتی میرفت و بعنوان کاندیدای مجلس در تهران ثبت نام میکرد و بعد از یکی دو هفته انصراف میداد.
یک بار از او علت کاندیدا شدنش را پرسیدم. گفت: راستش ما هر وقت بخواهیم ملافه تشک و لحاف و متکاهایمان را عوض کنیم احتیاج به لااقل یکی دو توپ پارچه سفید داریم که اگر بخواهیم آنرا از بازار تهیه کنیم کلی پول باید خرج کنیم.
از این آخوندا که هیچ چیز به ما نرسید لااقل کاندیدا می شویم و چند توپ پارچه سفید به اسم تبلیغات می گیریم و لحاف و تشک مان را ملافه میکنیم و بقیه را هم توی بازار آزاد می فروشیم.
این قضیه واقعی بود.
همیشه توی این کاندیدا شدن ها کاسه ای زیر نیم کاسه هست که ما خبر نداریم.