سابقه خیانت آخوندها به ایران و ایرانیان- بخش نخست

کتابی هست به نام قصص العلما که در دوره قاجار نوشته شده و در آن شرحی از فضایل علمای طراز اول آن دوره و نقش شان در بروز جنگهای ایران و روس که منجر به از دست رفتن بخشهایی از سرزمین ایران شد را توصیف کرده است.
یکی از این علما شخصی است به نام شیخ جعفر نجفی معروف به کاشف الغطا که فتوای جهاد علیه کفار روس را همینطوری از روی باد معده داد و ایران را به بدبختی و فلاکت انداخت.
در این کتاب او را اینگونه توصیف کرده اند:
"حاج شیخ جعفر متولد نجف اشرف است. شیخ جعفر بن خضر مالکی، معروف به شیخ اکبر و کاشف‌الغطاء متوفای ۱۲۲۷ قمری یکی از بزرگ‌ترین علما و مراجع اوایل قرن سیزدهم هجری در جهان تشیع بود. نسب وی به ابراهیم پسر مالک اشتر نخعی (فرمانده سپاه امام علی) می‌رسد. او استاد اکبر و مهر سپهر فقاهت و اعجوبه دوران بود. کسی که جز او بکارت فقه را نگرفته! و از زمان غیبت معصوم به بعد نظیر ان در جهان تشیع ظهور نکرده.
آن جناب کثیر الاکل بود (یعنی پرخور بود مثل گاو). گویند که هر وقتی یک من تبریز (سه کیلو) طعام و صد درم پیاز و ده تخم فلفل و یک راس بره غذای او بود و هر شب را هم با زن مقاربت می نمود و همیشه کنیزی به همراه داشت و در سفرها و در هرکجا که شهوت بر او غالب میشد حکم میکرد که چادر می زدند و دفع حاجت میکرد.
شیخ به دعوت فتحعلیشاه از نجف به سوی تهران عزیمت کرد. در سالی که شیخ به قزوین رسید به مسجد رفت. مردم خواهش موعظه نمودند. شیخ در مسجد در بالای منبر رفت و فرمود: ایهالناس شما مگر شیعه نیستید. چرا عقد انقطاع (صیغه) در این شهر متداول نیست؟
موضوع گلایه شیخ جعفر(کاشف العطا) بر بالای منبر مربوط میشود به بحث و گفتگویی که شب قبل بین او و مهماندارش یعنی حاج محمد تقی برغانی (مرجع شیعیان قزوین) در گرفته بود.
قضیه از این قرار بود که شیخ جعفر (کاشف الغطا) طبق عادت شب هنگام شهوت بر او غالب میشود و از حاج محمد تقی برغانی (صاحبخانه) میخواهد که دخترش را برای دفع حاجت به صیغه او درآورد.
صاحبخانه عذر می آورد و با درخواست شیخ مخالفت میکند و بحث و مجادله بین دو عالم دینی بالا میگیرد و به داد و فریاد میکشد بطوری که همه اهل قزوین از این موضوع مطلع میگردند.

در بخشی دیگر از این کتاب به ورود این عالم جهان تشیع به شهر رشت می پردازد و سخنرانی وی که در مسجد جامع رشت ایراد شده است.
ادامه دارد...
(قصص العلما نوشته میرزا محمد تنکابنی صفحه ۱۸۹)