یادش بخیر سری اولی که مخابرات برای تلفن همراه ثبت نام میکرد من هم ثبت نام کردم. آنروزها موبایل را فقط به کسانی میدادند که حتما ماشین داشته باشد. ما هم به عشق داشتن موبایل رفتیم یک رنو سفید رنگ خریدیم و سندش را بردیم مخابرات همراه یک فیش پانصد هزار تومانی (اگر اشتباه نکنم) و یک فتوکپی از صفحه اول شناسنامه.بعد از چند ماه انتظار بالاخره موبایل ما را دادند. آخ چه کیفی میکردیم. چه پزی میدادیم با اون دستگاههای آجری نوکیا. لامصب وزنش بیشتر از نیم کیلو بود.
هرجا میرفتیم آنرا مثل ندید بدید ها از جیب مان در می آوردیم و میگذاشتیم روی میز تا همه ببینند ما هم موبایل داریم!
البته خوبی های آن گوشی های سنگین و زمخت این بود که شما میتوانستید از آن بعنوان دمبل استفاده کنید و بازوهایتان را کلفت کنید. من که چند بار از آن بعنوان چکش استقاده کردم زمانی که یکی از میخ های توی کفشم زده بود بیرون.
کم کم موبایل داشتن همه گیر شد و هر ننه قمری یک گوشی موبایل گرفت دستش و توی خیابان توی صف نانوایی توی تاکسی و اتوبوس روی موتورگازی و خلاصه هرجای دیگری از این موهبت الهی استفاده میکرد.
اما به موازات گسترش موبایل در بین مردم رقابت برسر داشتن گوشی های نازکتر و کوچکتر بالا گرفت. هرروز یک مدل ظریفتر به بازار می آمد. آنها که پولدارتر بودند را از کوچکتر بودن گوشی موبایل شان میتوانستیم تشخیص بدهیم.
اما ظرف یکی دو سال گذشته داشتن گوشی کوچک و ریزه میزه دیگر مد نیست. مردم روی آوردند به گوشی هایی به اندازه نعلبکی. هرچی بزرگتر باکلاس تر!
ما هم بخاطر اینکه از قافله عقب نمانیم سال گذشته رفتیم یکی از آن دستگاههای بلک بری خریدیم به چه گندگی!
اما از وقتی دست بعضی از خانم های محترم گوشی های بسیار زیبای آیفون را دیدیم دیگر خجالت می کشیم بلک بری مان را از جیب بیرون بیاوریم و به مردم نشان بدهیم.
بر هر زن و مرد مسلمان و کافر واجب است آیفون خریدن.
در روایت هست شخصی آمد خدمت حضرت و عرض کرد: ای قبله مسلمین آیفون خوب است یا بد؟
حضرت فرمود: داخل نشد به بهشت مگر آنکه در دستش آیفون باشد.
در روایت دیگر نقل است دارنده آیفون روزی اش فراخ و فیش تلفن اش کلان باشد.
پس بر شما باد خریدن آیفون.
البته نه از اون آیفون هایی که توی ادارات هست که هر وقت چای میخواستی یک دکمه ای را فشار میدادی و میگفتی: مش غلام یک چای لیوانی!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر